Opbrandend hout geeft vuurrode vlammen van Liefde

Korte inhoud

Michèle Van Overstraeten raakte 18 jaar geleden door een hersentumor in een coma. Na langdurige revalidatie hield ze er uiteindelijk een verlamming en ernstige geheugenproblemen aan over. Tot dan was ze een creatieve duizendpoot, verknocht aan vioolspel, dansen, uitgaan, vrienden, haar vriendin. Van de ene dag op de andere kwam aan dit vanzelfsprekende leven een einde. Ze moest alles opnieuw leren: praten, lezen, schrijven, zich van haar rolwagen in bed heffen, stappen, enz. In haar gedichten beschrijft Michèle het hele verwerkingsproces als vrouw met een handicap.

"Opbrandend hout geeft vuurrode vlammen van Liefde" is een trilogie van dichtbundels. De afzondelijke delen vormen naast elkaar gelegd één geheel.

Het eerste deel 'Opbrandend hout' geeft staat symbool voor de strijd, het verlies, het rouwen om dingen die niet meer gaan, of niet meer kunnen. Het moeilijke en pijnlijke proces van lichamelijke beperkingen, het leren omgaan met grenzen, met haar eigen handicap. Het verleggen van grenzen, niet door ertegen te vechten, maar integendeel door er met grote mildheid naar te kijken. En ze te leren aanvaarden, met vallen en opstaan.

Het tweede deel 'vuurrode vlammen' gaat over het loslaten. Hoe kan je iets loslaten zonder eerst goed gewogen te hebben hoe zwaar dat kan zijn? Als je kan loslaten, komt er ruimte vrij. Dan pas kunnen er vuurrode vlammen uit het hout opstijgen om plaats te maken voor nieuwe ervaringen. Het overstijgen van eigen begrenzingen.

Deel 3 heeft als titel 'van Liefde'. Door het overstijgen van eigen begrenzingen komt er plaats voor een ruimere ervaring. Komt er ruimte vrij die veel groter is dan de vierkante meter van een rolstoel. Het overstijgen van het eigen hersenletsel, door te proberen kijken naar wat er nog kan, in plaats van gefixeerd te blijven op wat er niet meer kan!

Het is een hoopvolle boodschap die Michèle ons geeft. Niet gegrepen uit ingewikkelde theorieën of moeilijke boeken, maar gewoon uit haar eigen leven. Eigenlijk dood-gewoon.

Drie dichtbundels (niet afzonderlijk verkrijgbaar), 60 gedichten, geïllustreerd met tekeningen (Junior Seisay) en aquarellen (Pascale Vervenne). Uitgegeven in vierkleurendruk met wikkel.

Van dezelfde auteur verschenen bij Sig ook deze dichtbundels:

>> Ik schik de bloemen naar mijn zin
>> Thee drinken in de woestijn
 

Delen op sociale media